INTRODUCTIE:
Wij zijn Ron & Ilse Sanders en wonen samen met onze 2 kinderen (een zoon en een dochter) in Nieuwkoop.
Vele jaren had ik (Ilse) een hond op mijn verlanglijstje staan. In mijn kamer hing jarenlang een grote poster van een Ierse Setter. Ik was zeventien toen ik iets uit mocht kiezen als beloning voor het diploma wat ik had behaald en kon maar weer één ding bedenken: een hond en niks anders.
Het antwoord was nee, nee en nog eens nee. Totdat mijn vader in 1980 een rondje ging fietsen in de omgeving waar we ons elke weekend bevonden, rondom de Nieuwkoopse Plassen. Daar kwam hij in contact met een echtpaar die op dat moment de trotse eigenaren waren van een nestje zwarte LABRADOR RETRIEVERS.
Kennelijk is bij mijn vader toen ook een vonkje overgeslagen, want hij vertelde het verhaal aan mijn moeder en toen ze het er samen over eens waren ook aan mij en waren zich bewust van de gevolgen.
We zijn gaan kijken en toen was er (gelukkig) geen weg terug. Want alle drie waren we verliefd. En niet op de hond die direct naar je toe komt (zoals dat in de boeken wordt omschreven) en ook niet op degene die constant de aandacht vraagt. Nee, wij waren op slag verliefd op die ene rustige lieve snoet die rustig alles op een afstand zat te bekijken en waar we nog een soort moeite voor moesten doen om haar op te kunnen pakken.
Geen dag spijt hebben we er van gehad. En nu na 39 jaar heeft iedereen die haar gekend heeft het nog over haar. Een lieve, trouwe, zachtaardige, slimme hond. Achteraf had ze het prima gedaan als blindengeleidehond of hulphond, maar we hadden haar toch nooit af kunnen staan.
Op de stamboom kwam ik als trotse eigenaar. Ze werd naar mij vernoemd, maar haar roepnaam werd DOEDEL en het was ook een echte ‘Jan Doedel’: alles mocht en alles kon. Nooit iets vernield. Kon overal mee naar toe.
Wat me altijd bij is gebleven is dat de fokker aan mijn moeder vroeg of zij achter de beslissing voor de aanschaf stond? Want zo zei men: uw man gaat straks naar uw werk, uw dochter gaat verder met haar opleiding/werk en de hond is het meeste in uw gezelschap. Mijn moeder had daar goed over nagedacht en wist waar ze aan begon. Op het moment dat ze dat vertelde had ze de pup in haar handen en die plaste zo over haar kleding heen .......
Mijn lieve moeder is inmiddels helaas overleden en ik heb van mijn vader een brief gekregen die zij destijds aan de fokker heeft geschreven. Ze schrijft het een jaar na de komst van DOEDEL: “met een jonge hond moet je niet te vroeg juichen, maar alle goede woorden die de eigenaar over de moeder van de pup had waren meer dan waar: het is een zeldzaam lief beest, eet van alles, groeit als kool, kan alleen thuisblijven, was vrij snel zindelijk en is aanhankelijk als een kind. Kortom we hebben nog geen moment spijt gehad dat we haar in huis hebben genomen “.
En dat is ook altijd zo gebleven. Door de weeks groeide ze bij ons op in de stad (in Den Haag) en in het weekend en vele vakanties was ze in de polder in Noorden (Gemeente Nieuwkoop) en ze paste zich prima aan in beide situaties. Ze had “The best of both worlds”.
Verliefd werd ik nog een keer, dit keer op mijn man. Die werd in 1981 echter niet alleen verliefd op mij, maar ook op mijn hond. Toen we uiteindelijk in 1987 gingen samenwonen ging de hond op vrijdag mee met ons en op zondagavond/maandagmorgen was ze weer bij mijn ouders. Geen enkel probleem. Ze kon prima alleen zijn, maar in de praktijk wilden we haar geen van allen missen. Ze was het bruidsmeisje op ons huwelijk, met een grote witte pioenroos aan haar halsband.
Groot was dan ook het verdriet toen ze een tumor in het ruggenmerg bleek te hebben. Een operatie had geen zin en zou verlamming tot gevolg hebben. We besloten het tot het uiterste vol te houden, mits de pijn weg zou blijven. Uiteindelijk hebben we voor haar de beslissing moeten nemen, want zij gaf zelf niet op.
Nog altijd zijn we dankbaar dat we haar in ons leven mochten hebben. Wat een enorme schat! Geboren op 25 maart 1980, overleden op 26 juli 1990. Ieder individu is uniek, maar er zijn toch altijd uitzonderingen. Dit was er zo één ……
De liefde voor ”DE LAB" is gebleven en we hebben altijd tegen elkaar gezegd als er ooit weer een hond komt dan wordt het weer een Lab.
Gek genoeg hebben we lang gewacht, omdat we er echt de tijd voor wilden hebben (iets wat ook absoluut noodzakelijk is). We wilden echter niet wachten totdat onze kinderen de deur uit waren. Al jaren was er beloofd dat zij ook konden gaan genieten van hun eigen hond.
En ook al is iedere hond uniek: we hebben toch weer het geluk gehad dat ook nu ons weer een van de mooiste dingen is overkomen die je maar kan bedenken, wederom een heerlijke zwarte Labrador Retriever: PRECIOUS SWEET ROSE VAN MEINWEG, roepnaam: ZIVA. Natuurlijk anders, maar toch ook weer niet. Wat we wel merken is dat deze hond volledig in de polder opgroeit, past zich echter prima aan aan alle omstandigheden.
Dat hebben we ook te danken aan de vakmanschap en liefde van de fokker (Carine Stuurman-Jansen ) waar zij ter wereld kwam en die de eerste weken van de opvoeding voor haar rekening heeft genomen. Die basis en kennis is van wezenlijk belang. Wat zijn we blij dat wij VAN MEINWEG LABRADORS hebben leren kennen.
Destijds hebben we bij aanschaf van onze eerste pup al de wens besproken dat we - mits het allemaal haalbaar was - graag later een eigen nestje wilden met als doel daar dan nog een pup van te behouden. Wij wilden immers geen twee pups tegelijkertijd. Onze fokker gaf aan daar zelfs niet eens in toe te stemmen als we dat wel wilden.
Ziva werd in april 2017 2 jaar. In juni was ze voor de 4e keer loops en leek het ons een gunstig moment om te kijken of e.e.a. zou kunnen gaan lukken. Gelukkig wisten we ons gesteund, door wederom de kennis en ervaring van onze fokker. Iets wat we maar al te graag opvolgen, we willen graag gezonde pups ter wereld brengen.
We zijn in het bezit van de benodigde gezondheidsresultaten, hebben deelgenomen aan verschillende shows en wisten wat voor kleur ZIVA kan vererven.
Op 6 juni 2018 was er een dekking door een prachtige reu: CREEKWATER VERTIGO van eigenaar Liesbeth Kodde. En maakten we (weer) kennis met iemand met liefde voor het ras. De reu heeft diverse kampioenschappen op zijn naam staan.
Intussen werd bij de Raad van Beheer onze kennelnaam goedgekeurd. De dek aangifte werd ingevuld en we publiceerden daarna op onze Facebook pagina WATER NYMPH LABRADORS het nieuws dat we inmiddels 3 weken verder waren en in afwachting waren van de 30 dagen echo, waarna we zekerheid hebben over de dracht. Nieuws daaromtrent zou worden gepubliceerd om zo het contact met onze nieuwe pup eigenaren verder te kunnen vervolgen,
Helaas, op de 30-dagen echo bleek dat Ziva niet drachtig was. Dierenkliniek Sleeuwijk te Sleeuwijk heeft haar verder onderzocht. Ze bleek voor de rest, gelukkig, kerngezond. Het gebeurt veel vaker dat een jonge labrador teef leeg blijkt te zijn. Kennelijk was ze nog iets te jong.
Bij thuiskomst heeft ze van ons een heerlijk groot bot gekregen en waren we blij dat met haar in ieder geval alles goed is.
Gelukkig hebben we alle geïnteresseerden vooraf gewaarschuwd dat er altijd een mogelijkheid zou zijn dat ze niet drachtig zou blijken ……
Het fijne is wel dat allen op de wachtlijst mee zijn gegaan naar onze volgende poging. De eerstvolgende periode dat ZIVA loops wordt zou eind november/begin december zijn.
De loopsheid was ook nu keurig op schema en uiteindelijk kwam op 15 december 2017 de volgende combinatie tot stand:
PRECIOUS SWEET ROSE VAN MEINWEG x CREEKWATER VERTIGO
Wederom een maand later gevolgd door een echo bij Dierenkliniek Sleeuwijk en nu was het wel raak: er werd geschat dat er maar liefst 10 pups op komst waren.
En begon ons grote avontuur .......
